U četvrtak, 10. oktobra 2024. godine, u 13 sati, u Salonu 77 u Nišu otvoriće se izložba Selme Đulizarević – Karanović pod nazivom Nasleđe – Teret.
Selma Đulizarević – Karanović rođena u Sarajevu 1967. godine. Studirala je na Odseku za istoriju umetnosti na Filozofskom u Beogradu. Diplomirala je na Slikarskom odseku Fakulteta likovnih umetnosti u Beogradu, u klasi profesorke Milice Stevanović. Na istom fakultetu završila je i poslediplomske studije 1997. Stekla je zvanje doktora umetnosti iz oblasti slikarstva pod mentorstvom profesorke Anđelke Bojović, 2012.godine.Član je ULUSa od 1995.godine. Sada radi na Fakultetu primenjenih umetnosti u Beogradu u zvanju redovnog profesora. Samostalno je izlagala 34 puta u Srbiji, Crnoj Gori, Bosni i Hercegovini i Belgiji. Učestvovala je na brojnim grupnim izložbama u zemlji i inostranstvu. Njeni radovi se nalaze u kolekciji Muzeja Grada Beograda, Galeriji Nadežde Petrović u Čačku, Savremene Galerije u Subotici i u Umetničkoj Galeriji Bosne i Hercegovine u Sarajevu.
Selma Đulezarević Karanović je 2010. godine učestvovala na Simpozijumu Međunarodne organizacije scenografa, arhitekata i tehničara (International Organisation of Scenographers, Theatre Architects and Technicians) u Istambulu, pod nazivom Kulturna razmena istoka i zapada: kaftan i njegov uticaj na modu (Cultural Exchange Between East and West: Kaftan and Its Influence in Fashion). Iste godine postaje i član ove organizacije. Tematski okvir ovog simpozijuma podsticajno je uticao na njen umetnički rad. Iako je slikarka po vokaciji, započinje istraživanje kaftana, tradicionalne košulje naroda i narodnosti sa teritorije nekadašnje Jugoslavije. Kako i sama autorka potiče sa prostora Bosne i Hercegovine, tačnije iz Sarajeva, akcenat stavlja na gradsku nošnju, uočivši različite prikaze i ornamente na košuljama žena jevrejske, muslimanske i hrišćanske veroispovesti. Jedna stvar je svima bila zajednička, a to je lepota u izvođenju različitih vezova i tkanja, kao i dominantan floralni motiv (ruža, jasmin, lala, đurđevak,..). Značaj narodnih rukotvorina, bogatstvo tkanja u pamuku, konoplji i svili kao i izveženih dekoracija na odevnim predmetima, košuljama, haljinama, peškirima sublimirani su u novom opusu Selme Đulezarević Karanović. Sledeći osnovne formalne principe i uzore u originalnom vezu, umetnica oslikava i iscrtava bojom za tekstil cvetne dekoracije, tekstove pesma i poruke. Posebnu draž imaju kolaži izvedeni kombinacijom različitih komada tekstila. To susretanje starina sa predmetima savremenog načina odevanja stvara nove horizonte ne samo estetskog već i misaonog koncepta lične prirode. Umetnica belu košulju iz narodne nošnje koristi kao metaforu trajnog i neprolaznog, kao simbol neraskidive veze svake žene sa majkom, bakom, prabakom, generacijama unazad. Kako i sama umetnica kaže, ovim delima ona čini poseban vid zahvalnosti našim pretkinjama od kojih smo nasledili osećaj za lepo. Možemo slobodno reći da su od svakodnevne nužnosti naše bake ručni rad pretvorile u individualno zadovoljstvo i sredstvo izražavanja. Žene u kućnim uslovima, izopštene od bilo kakvog društveno-političkog uticaja i javnog života tog vremena, kroz ovaj vid delovanja postaju preteče današnjih emancipovanih žena. Kroz različite statusne ili romantične poruke („Lepota je u nama samima“, „Domaćice manje zbori da ti ručak ne zagori“, „Po livadi rosa pala ja sam dragom ruku dala“…) Selma parira tradicionalnu i savremenu poziciju poslovne slobodoumne žene, izložene novim globalnim izazovima. Svadbene peškire ispisala je stihovima Vere Nedić, košulje nose naziv „Kovid depresija“, korseti su ispisani nazivima antidepresiva. Haljine, kolaži i drugi predmeti, čine ambijentalnu instalaciju pod nazivom „Nasleđe-teret“ kompleksnom i višeslojnom. Prolazeći kroz svaki segment pomenutih radova, umetnica nam pruža mogućnost da prošlost i nasleđe doživimo kroz prizmu estetetckog, filozofskog, materijalnog i nematerijalnog segmenta našeg individualnog i kolektivnog nasleđa, propitujući spremnost prihvatanja njegove težine.
